Door Annette Akkerman (58 jaar)
De kleine Welsh pony danste door de ring. Naast haar rende haar blonde baasje. Het was al de derde keer dat ze op een keuring gepresenteerd werd en hoewel ze dat leuk vond, genoot ze misschien nog wel meer van de dag voor de keuring.
Gisteren had haar baasje haar helemaal keuringsklaar gemaakt en ze vond het heerlijk om zoveel aandacht te krijgen. Eerst was ze gewassen met paardenshampoo, tot het schuim in grote vlokken rondvloog. Eindelijk was ze weer helemaal schoon en zelfs haar staart was weer zuiver wit. Daarna had ze een dun dekentje opgekregen. Die moest ervoor zorgen dat ze niet smerig zou worden als ze vannacht was gaan liggen. Overigens was ook haar box weer brandschoon gemaakt.
Vanmorgen was ze nog een keer gepoetst en daarna in de trailer naar het keuringsterrein gebracht. Daar had ze met grote ogen rondgekeken naar alle pony’s. Ze zagen er allemaal fantastisch uit. Een paar waren er wel wat zenuwachtig, maar dat gold niet voor haar. Ze wist wat ze moest doen en draafde nu met grote passen door de ring. Straks tijdens het rondstappen in de groep, als de jury de volgorde ging bepalen, zou ze haar uiterste best doen om ruim en los door haar lijf te stappen. Dan moest het toch goed komen.
De vorige keer was ze net vierde geworden. Voor de tweede wedstrijd was dat best goed. Sandra was toen een beetje teleurgesteld. Niet omdat Fairy het niet goed gedaan had, maar omdat ze zo graag wilde laten zien, hoe goed ze voor Fairy zorgde. Fairy hoopt dat ze wint, want ze wil zo graag dat Sandra weer vrolijk is. Dan gaat haar blonde paardenstaart op en neer alsof ze zelf een pony is. Ze kan zich geen liever baasje dan Sandra voorstellen. Jammer dat ze nu vaak zo droevig is, omdat haar vader niet meer bij hun thuis woont. Sandra heeft Fairy alles verteld tijdens het roskammen. Soms gaat ze in het weekend naar haar vader. Sandra wil wel graag haar vader zien, maar ze mist Fairy dan wel heel erg.
Sandra schikt de manen van Fairy nog een keer en geeft Fairy een complimentje. Ze fluistert in Fairy’s oor dat ze vast gaan winnen. Ze herhaalt nog een keer wat Fairy tijdens het rondstappen moet doen. Net of Fairy dat niet weet. Sandra lijkt nog zenuwachtiger dan Fairy. Kon Fairy haar maar vertellen, dat het niet nodig is om nerveus te zijn.
Daar komt Ans, de moeder van Sandra, aanlopen met een meneer en een meisje in een roze jurk. Fairy vindt die jurk raar. Niemand loopt hier in een jurk. Ze draagt niet eens laarzen. Ook haar vader niet, terwijl iedereen op het terrein laarzen draagt. Sandra slaat haar armen stevig om Fairy heen. Dat vindt Fairy heerlijk, maar ze voelt dat er iets niet klopt.
‘Dit is de pony,’ zegt Ans. ‘Ze is een zuivere Welsh mountain pony. Alle papieren zijn in orde. Ze is erg sierlijk met een mooie lange nek en prachtig wit.’
‘Dat is een heel mooi paard, vind je niet Priscilla?’ zegt de meneer.
‘Ik vond die andere mooier, die was ten minste niet zo klein,’ antwoordt Priscilla op verveelde toon.
Fairy begrijpt niet waar het over gaat. Ze kijkt naar Sandra die er bedremmeld bijstaat en de punten van haar rijlaarzen bestudeert. Wat is hier aan de hand?
‘Die andere is niet te koop. Ik heb genoeg geboden. Twee keer de normale prijs. Deze is toch ook mooi. Het is best handig dat hij zo klein is, dan kun je goed leren rijden.’
‘Zij,’ zegt Sandra. ‘Fairy is een meisje. Het is mijn paard en ze is ook niet te koop.’
‘Sandra, daar hebben we het al over gehad. Als we straks gaan verhuizen, dan is een pony niet handig.’
Fairy ziet tranen opwellen in Sandra’s ogen. Stampvoetend loopt ze weg. Waar gaat ze nu naar toe? Zo dadelijk moeten ze rondstappen. Waarom gebeurt dit nu?
‘Let maar niet op mijn dochter, ze vindt het nog moeilijk. Ze is zo verknocht aan deze pony. Ze heet Fairy Glen. Priscilla, je zult haar vast lief vinden. Wil je haar niet een keer aaien?’ zegt Ans.
Priscilla schudt nee. Dan wordt er omgeroepen. Sandra komt op een drafje op Fairy toegerend en neemt haar mee, zonder verder iets te zeggen. Fairy duwt met haar hoofd tegen Sandra aan, om haar gerust te stellen.
‘Ze mogen je niet verkopen Fairy. Je moet bij me blijven. Mama, heeft het daar weleens over gehad, maar ik dacht dat ze het niet echt meende. Misschien moet je het niet zo goed doen. Als je het heel slecht doet, dan wil dat stomme kind je misschien niet hebben. Beloof je dat, Fairy?’
Wat is dit nu? Hoort Fairy het goed? Ze wil het helemaal niet slecht doen. Ze wil winnen. Voor Sandra. Fairy snapt het niet. Ze hinnikt, maar Sandra luistert niet. Ze is er niet met haar gedachten bij. Dan doet Fairy het wel helemaal zelf. Dat kan ze best. Eerst winnen en dan vinden ze vast een oplossing voor Priscilla.
Tijdens het rondstappen doet Fairy het hartstikke goed. Sandra is blij en legt haar hoofd tegen haar nek.
‘Fairy, lieve Fairy, je moet altijd bij me blijven.’
Priscilla en haar vader komen naar hen toe.
‘Priscilla, wat heeft jouw paard het goed gedaan,’ zegt de vader.
‘Fairy is mijn paard,’ roept Sandra luid.
Andere mensen die dichtbij staan draaien zich om, om te kijken wat er aan de hand is. Priscilla komt nu bij Fairy en Sandra staan. Ze lacht gemeen tegen Sandra.
‘Vanavond gaat Fairy met mij mee. Papa heeft haar net gekocht.’
Fairy wil niet weg bij Sandra. Ze wil niet dat Priscilla haar baasje wordt. Ze probeert te bedenken hoe ze hier onderuit kan komen, wanneer Priscilla ineens heel plotseling haar hand naar Fairy uitsteekt. Meteen weet Fairy wat ze moet doen. Ze doet net of ze heel erg schrikt en ontbloot haar tanden en draait met haar ogen. Priscilla springt achteruit.
‘Rot paard. Ze draait zich huilend naar haar vader. Ik wil dit stomme paard niet. Hij heeft me gebeten.’
De vader slaat een arm om Priscilla en loopt met haar weg. Fairy weet zeker dat ze niet gebeten heeft, maar ze is wel blij hoeveel indruk haar acteerprestatie heeft gemaakt. Sandra legt uit aan haar moeder wat er is gebeurd. Ans kijkt achterdochtig naar Fairy.
‘Ik denk dat jij en Fairy erg goed bij elkaar passen. Jullie hebben allebei een eigen willetje. We zullen het er nog eens over hebben. Nu moet je eerst naar de jury.’
De vader heeft tegen de wedstrijdleiding gezegd, dat Fairy zijn dochter heeft gebeten. Sandra moet precies vertellen wat er gebeurde. De mevrouw van de jury knikt. Ze klopt Fairy op zijn nek.
‘Jij lijkt me geen bijtertje. Ik laat het hierbij en ik zie je straks vast nog terug.’
Dat klopt, want ondanks alles haalt Fairy de tweede plaats. Sandra is enorm trots.
‘De tweede plaats, mama,’ zegt ze, ‘nu moet Fairy zeker nog bij ons blijven, zodat ik de volgende keer de eerste plaats kan winnen.’
Ans lacht en kust Sandra.
‘We zullen zien. Na de huldiging gaat Fairy in ieder geval gewoon weer mee naar huis. De koop is ongedaan gemaakt. Eerlijk gezegd ben ik daar ook blij om. Ik had ook geen goed gevoel bij deze mensen.’
Fairy hinnikt om haar te bedanken.